The State, the Media, and the Repression of Human Rights

As the social space comprises a field of social antagonisms, so the media, as a whole, constitutes a sphere of struggle for the representation of social reality. Both fields are sites of contending discourses – the discourse of the dominant and the discourse of the dominated. The construction and presentation of reality are always relative on the person’s position within her/his field of profession and position within the field of society. Thus, when a person constructs a fact, the person’s relationship to the social world is being repeated. Either the constructed reality will serve the purpose of reinforcing the ruling discourse or will serve as an instrument to articulate the suppressed discourse.

It is noteworthy how the local documentary film collective and other forms of alternative journalism are breaking with the mainstream discourse of media, taking part in the politics of truth, and representing what the doxa of the mainstream media has been repressing. What these independent media agents are presenting about the society’s immediate condition are rarely seen or heard on the commercial broadcast media. Why? Because it is against the doxa of the latter to deal with the issue of political struggles and of state repression.

From a personal observation, political killings and abductions are simply presented and labelled by most radio/television news agencies as individual, unrelated cases, which in reality are widespread and patterned. This is, on one hand, sensible since the major television networks and radio stations are under the monopoly of elite families and corporations. The latter are largely influenced and protected by the State. Thus, by that type of media ownership, they serve the purpose of containing the system by diverting the attention of the larger public from the concrete reality of state repression, increasing poverty and class inequality, to the fantasies of civilian life (such as the fantasy of social mobility). Neferti Tadiar notes that democracy has never existed in our society. The kind of democracy that we have is deceitful, founded on the codes of fantasy in the West – consumer freedom, for instance – which enable the ruling class to maintain its hegemony.

These are the kind of media the State needs in order to survive amidst the current political crisis besetting it. Media are expected to project the government positively and depict social reality from the latter’s position. Any output that would be perceived by the administration as against its (the State’s) standard and a threat to its power are categorized as destabilizing schemes.

Even after the Proclamation 1017 was uplifted, more and more civilians including the members of progressive groups, unaffiliated individuals, human rights advocates, journalists are being killed, abducted, or subjected to arbitrary detentions. The State, desperate to maintain its power, is attempting to sow a culture of fear among the people by making these repressive acts – extrajudicial killings and abductions – explicit in its all-out-war policy against the Left in this country. And if the media agents will continue to be cowed by the containment strategies of the State, truth presentation will always be at stake, distorting or destroying it to secure the State’s survival.

In fact, media have been successful in fulfilling the tasks of serving as a “supplement” to the State to fill the desire to have a firm grip on power and complete control over its constituents (the present administration, well-aware of its illegitimacy and the increasing unrest of the people, has sensed its impending downfall, so another “supplement” or “point de capiton” is needed – i.e. the media – to help avert this perceived event); and as a “screen” to the concrete social reality to make it appear more acceptable to the people, and thus, help them live with it, instead of escaping from it.

In attempting to theoretically explain the issue of rampant human rights violations committed by the State, I would like to use my understanding on Giorgio Agamben’s concept of “state of exception.” These mechanisms was/being used by the State – the Presidential Decree 1017, Executive Order 464, calibrated preemptive response, media censorship, militarization, arbitrary arrests, extrajudicial killings, etc., which produce a chilling effect – form an impression as if we are living under a revived martial law. Rather than describing a state as under a “martial law” or a “state of emergency”, Agamben prefers to use “state of exception” as a more politically correct term.

As members of a polity, the rights of its citizens are regulated by law as an instrument. The law giver is the Sovereign, who governs its constituents. The Sovereign has the right to define who should be banned from the polity – the lawbreakers or Homo sacer; and has the privilege to take away the rights of its people on certain conditions. There are two ways in which the Sovereign carries out its power: first, by actuality – i.e. actively exercising its power by reverting potentiality, by legislating Executive Order and Presidential Decree, for example; second, by potentiality – i.e. by remaining passive and not acting. In regard to the latter, the Sovereign suspends itself, steps outside, and abandons its people (I am not sure if this can be applied: potentiality by withdrawing the basic social services they need). Compounded by increasing poverty and social injustices, these marginalized sectors establish movements to voice their grievances. The more the Sovereign remains passive to these people, the greater their discontent. With this growing social unrest, the Sovereign later perceives this as a violent threat to its power, thereby declares the “state of exception” or “iustitium,” suspending the law to maximize it (without dictatorship according to Agamben) to preserve the power of the Sovereign. Thus, the Oplan Bantay Laya, a counterinsurgency campaign, is being put into operation against the Left (the perceived Homo sacer) in this country. Hence, the rampant extrajudicial killings, abductions, and arbitrary arrests.

How should we, citizens, break this “state of exception”? According to Benjamin, we need to bring about the real state of exception – i.e. by pure violence to depose the “law.” The constitution to come is the basis of this armed struggle. This is the “authentic act” for Zizek. We should break with the logic of perversion and cut off our reliance from the big Other, the Sovereign.

On Celibacy and Perversion

Sa mga lipunang industriyal kung saan nangingibabaw ang postmodern Superego, kung saan walang malinaw na big Other na nagdidikta kung ano ang dapat gawin, makikita ang pagsulpot ng mga refleksibong sabjek. Sa realidad, may dalawang mukha ang Other, ang isa ay ang Law na malinaw na nakikita, ang isa ay ang obscene Other na hindi nakikita pero ang dimensyong tunay na kumokontrol sa mga sabjek. Ang tingin ng mga ito, sa pagwasak nila sa authoritarian Father, ang tradisyunal na Superego, responsable na sila sa pagpili ng kanilang destinasyon, na may malaya silang akses sa Thing o absolutong jouissance, at kung gayon, wala nang makapipigil sa kanilang ipahayag ang sekswalidad, baguhin ang sarili at iekspres ang identidad. Sa halip na sabihing “No!”, inuudyukan pa ng obscene Superego ang mga sabjek na “You may, because you can!” at “Enjoy!” Ang mga nakikinig sa tawag na ito ng Superego ay ang mga pervert. Sa pag-aakalang ang pagtawid sa Tradisyon ang makapupuno sa desires nila, binibili nila ng ang mga inilalakong partial objet a ng obscene Other, na ang resulta lamang naman ay surplus-enjoyment o surplus jouissance. Resulta, lalo lamang na tinatali ng mga pervert ang sarili nila sa obscene Other na ito, dahil naghahangad pa sila ng dagdag na jouissance sa pag-aakalang ito ang “bubuo” sa kanila. Pero ang totoo, magiging “buo” lamang ang tao, maaangkin lamang nito ang absolutong jouissance sa dimensyon ng Real.

Mayroon din namang mga sabjek na hindi nakikinig sa Superego na ito, ang mga hysteric. Malinaw sa kanila na castrated sila kaya mas pinipili ang celibacy dahil naniniwala silang imposibleng mapunan ang desire nila sa pamamagitan ng sexual transgression, may desire sila na mamentenang hindi mapunan ang kanilang desire. Maaarin rin na pinaniniwalan pa rin kasi nila na buhay ang authoritarian Father, at ang Superego na ito ang pinakikinggan nila.

Ganito ang lohika ng kasalukuyang kapitalismo. Inilalako nito ang indibidwalismo at reflexivity sa pamamagitan ng obscene Other, ang postmodern Superego. Tingin ng mga sabjek, marami silang mapagpipilian; wala nang Tradisyon na pumipigil sa kanila na gawin ang gusto; inilalako ito bilang absolutong anyo ng jouissance. Ito rin, sa katunayan, ang taktika ng kilusang New Age, na ibinebenta ang nosyon na pwede kang maging “buo” muli, at ina-apropriapriate naman ng sistema ng kapitalismo. Lahat ng mga ito, dumudulo sa pulitika ng identidad, na ang binubunga lamang naman ay perversion pa lalo, at kung may resistances, maliliit lamang na kayang kayang saluhin ng dambuhalang sistema ng kapitalismo.

Anxiety and the Risk Behaviors of the Filipino Youth

Nagsisimula ang desire kapag may “lack.” Castrated ang sabjek pagpasok nito sa simbolikong kaayusan at naghahangad itong maging “buo,” kaya may desire, na imposibleng mangyari dahil ang pagiging “buo” ay magaganap lamang sa dimensyon ng Real, kapag nakatapat nito ang Thing (imposibleng objek ng jouissance o absolute jouissance) na siyang makabibigay garantiya ng “wholeness.” Kapag nangyari ito, wala na ang sabjek sa dimensyon ng Symbolic, dahil “traumatic” ang pakikipagtagpo sa absolute jouissance.

Ngayon, anong klaseng jouissance ang gumagawa ng “pag-suture” sa “hole” ng mga sabjek? Bakit temporaryo palagi ang jouissance sa paraang pabagu-bago at walang permanenteng “objet petit a” na nagsasara sa “hole”? Dahil sa loob ng simbolikong kaayusan, ang natatanggap lamang ng mga sabjek ay “surplus-jouissance” bilang katapat ng pagsilbi ng mga ito sa Other. Isa pa, ang desires ng mga sabjek sa Symbolic ay hindi autonomous kundi palaging nakadepende sa desires ng Other. Pantasya lamang ang pag-iisip na malaya ang mga sabjek na idepina ang desires nila; pantasya rin ang pag-iisip na pwedeng maging “buo” dahil hindi pwedeng tumakas sa Symbolic, maliban na lamang kung handa ang isa na mawasak ang socio-symbolic existence nito, at maging psychotic.

Paano maiaaplika ang mga konseptong ito sa kasalukuyang behavior ng mga kabataang Pilipino? Ayon sa huling sarbey ng YAFS, mas maraming mga kabataan ngayon ang nakikibahagi sa pre-marital sex, at kaunti ang gumagamit ng proteksyon. Marami rin umano ang nakikipagtalik sa higit sa isang partner.

Sa ibang bansa, partikular sa mga industriyalisadong bansa tulad ng Amerika, hindi na isyu ito dahil walang “visible authoritarian Other” na nagdidikta sa mga sabjek ng kung ano ang dapat gawin. Bagkus, ang operatibo dito ay ang obscene Superego na nagsasabing “Enjoy!” Sa mga lipunang postmodern lamang makikita ang ganitong karakter ng Superego. Kabaligtaran ito ng lipunan natin. Ang historikal na lokasyon natin ay nasa ang ika-18 siglo pa ng Amerika kung saan buhay pa ang Father, ang paternal symbolic authority na tumutukoy sa dominasyon ng Simbahan. Sa yugto ng kapitalismo, ang patay na Father ay nagbabalik bilang Name-of-the-Father, ang paglabas ng obscene Other. Hindi pa tayo postmodern dahil malaki pa rin ang impluwensya ng Simbahan sa pagdedesisyon ng Estado sa pagpapanukala ng mga polisiya (halimbawa, ang pagpapatupad ng sex education curriculum; ang paggamit ng natural method; pagpapatupad sa anti-abortion bill), gayon din sa pagpapalaganap ng norms ng lipunan, ng paghubog sa karakter ng Superego natin.

Bagaman hindi pa tayo ganap na humahantong sa pagkakaroon ng postmodern Superego, dala na global media, naiaangkop unti-unti ng ibang mga kabataan ang mga elementong postmodern ng Kanluran, kahit na tradisyunal na kultura pa rin ang nangingibabaw. Tignan na lang ang konsepto ng “pag-live in” na tinuturing na taboo noon pero tanggap na tangap ngayon. Ang pagiging batang ina tila malapit na ring sumapit sa ganitong pagtanggap. Sa mga komunidad urban, halos hindi na kinukwestyon ang maagang pag-aasawa, ang pre-marital sex at ang relasyong homosexswal.

Bakit nananatili ang ganitong mga risk behavior na tinatawag sa kabila ng mga pagtatangkang bawasan ang mga kasong ganito? Matatandaan na sa pamamagitan ng mga anyo ng prohibisyon, pinalalakas lamang lalo nito ang desire. Isa pa, may pantasya ang mga kabataan na ang “kabuuan” nila, na ang makapagsasara sa “lack” nila, ay ang pakikipagtagpo sa mga partial/incomplete objet petit a na ito –pre-marital sex, droga, alak at sigarilyo, mga barkada, pag-aasawa. Nagpapatuloy ang mga risk behavior na ito dahil surpuls-jouissance lamang ang nakukuha nila, at hindi ang impossible absolute jouissance na kinatatakutan nilang makatagpo. Ang mga ganitong behavior ng mga kabataan ngayon ay nagpapakita ng pagbabago mula sa perversion sa tradisyunal na Superego, patungong hysteria sa Superego na ito; hinahamon ng mga kabataang ito ang Superego ng tradiyunal nating lipunan.

Ganito rin tumatakbo ang kapitalismo. Nananatili ang dominasyon nito sa mga sabjek dahil surplus-jouissance lamang ang nakukuha nila sa Other. Nakatali sila sa Other na ito para sa dagdag na jouissance, upang i-suture ang desire, na kailanman ay hindi pwedeng maibigay nang absoluto, dahil kawasakan ito ng Other.